Çin'in Yurt Dışı Yatırımları

Çin ticaret bakanlığı 2 Nisan 2014 tarihli verilerine (1) göre; Çin’li yatırımcıların bu yılın Ocak- Mart döneminde yaptığı yurtdışı yatırımlarının tutarı, geçen yılın aynı dönemine oranla %10.44 oranında artarak 19.9 milyar USD oldu.Toplam 137 ülkede 1.875 girişimi kapsayan bu tutar aynı zamanda Çin’in, küresel sermaye akışının majör unsurlarından biri haline geldiğinin/ gelmesinin yanısıra, uluslararası ekonomik ve politik sisteme entegrasyonunun da belirgin bir teyidi idi. Çünkü, Çin artık ‘OECD economic liberalization indicators 2010’ referanslarından -özellikle – finansal hizmetlerde sermaye hareket kısıtlamalarındaki ‘majör liberalizasyon’ ölçütüne tamamen uyumlu oranlara sahip!(2)

Bu performansın sütunlarından en önemlileri şüphesiz 1999- 2000 yıllarında uygulamaya konmuş olan ‘going on’ politikasının ardından, 2011-2015 yıllarını kapsayan plan döneminde ‘firmaların yurtdışı faaliyetlerinin desteklenmesine yönelik teşvik uygulamaları’ idi! Özellikle, teşvik uygulamalarının etkisiyle, yurtdışındaki yatırımcı öznesi değişim göstermekte ve halen dominant yatırımcı olan SOE (State owned enterprise) kaynaklı yatırımların yerini artık ‘özel sektör kanalıyla yapılan yatırımlar’ almakta.-Ancak Çin Eximbank ve Çin Kalkınma Bankası (CDB) imtiyazlı krediler ve fonlar yoluyla, sorumluluklarını yerine getirmeye devam edebilmekteler-.Zira, önde gelen Çin’li ekonomistlerden Gu Sheng ZHOU’nun Ocak ayında yapılan ‘2014 Çin Denizaşırı Yatırımlar Forumu’nda da özellikle vurguladığı gibi; gelecek on yıldaki Çin büyümesinin üç ana motivasyonundan belki de en önemlisi ‘yurtdışı yatırımların yerel ekonomide yaratacağı talep’ olarak görülüyor ve ülke mottolarının sadece ‘Made in China’ olmaktan çıkıp, ‘Owned by China/ Created by China’ olacağı ifade ediliyordu.Dolayısıyla, geleceğe yönelik projeksiyonlarda; ‘kaynakların yurtdışına yönlenmesinde, ulusal güvenlik ve stratejik kaynaklar dışındaki –hemen hemen- tüm yatırımlar’ desteklenmeye devam edilmeliydi!

Peki, sergilenmekte olan durum ve üretilen projeksiyonlara göre, Çin yurtdışı doğrudan yatırım seferberliği sürecinde , -Sankrit dilinde; dışarı anlamına gelen ‘nir’ ve esmek anlamına gelen ‘va’ sözcüklerinden türetilen- Nirvana’ya ulaşma sürecinde, hiç ‘karmik engeller’le karşılaşmayacakmıydı? Ya da çok sayıda analistin de benimsediği ‘neo-colonialism’ (3) imaları dışında karşılaşmakta olduğu sorunlar yokmuydu? Doğal olarak vardı ve bunların başında; Batı’daki yatırımları için ‘ ev sahibi ülke kamuoylarının endişeleri, hatta bazı ülkelerin kısıtlama sayılabilecek zorlukları’(4), gelişmekte olan ülkelerde ise –özellikle Afrika ülkelerinde- altyapı eksikliklerinin yanısıra, ciddi iş-kültürü uygulama farklılıkları (5) ve bürokratik koordinasyon zorlukları bunların başında gelmekteydi.Doğu Asya Ekonomik Araştırmalar Bürosu (EABER) yayın organı olan EastAsiaforum analisti akademisyen Chen JIAN, Mart 2013 tarihili yazısında; Çin yurtdışı yatırımlarının ev sahibi ülkelere 2011 yılında 22 milyar USD tutarında vergi ödemelerine, toplam 1.2 milyon kişiye istihdam sağlamalarına ve ölçülemeyecek kadar katma değer katkılarına karşın, finansal krizin en yoğun yaşandığı Avrupa’da dahi, yatırımların yerel popülasyonda yeteri kadar memnuniyet sağlayamadığını hatta endişe yarattığını vurgulamaktaydı.Fransa’da ‘şarap sektöründe dahi etkin olan yatırımları’ ve Yunanistan’da Pire limanı konteyner iskelelerinin ‘uzun dönemli kiralanmaları’ ilgili ülkelerde ulusal varlıkların elden çıkabileceği endişelerinin birer örneğiydiler.Ancak, bu endişeleri tüm ev sahibi ülkeler yaşamıyor; Afrika Kalkınma Bankası (AfDB) 2011 yıllık raporunda ise Çin ‘değerli bir ticaret ortağı, yatırım finans kaynağı ve önemli bir -komple gelişim- ortağı’ olarak tanımlanıyordu!

Aslında, Çin-Afrika ticaret ve yatırım ilişkileri -bilindiği gibi- ilk siyasi ilişkinin kurulduğu (Mısır) 1956 yılının yakınca ertelerine dayanmakta ve 1970-1975 yılları arasındaki Tanzanya-Zambiya demiryolu yapımındaki Çin’in katkılarıyla belirginleşmekteydi.(6)Kıtasal olarak ilişkilerin olgunlaşma dönemi ise, 2006 yılının Çin’de Afrika yılı olarak ilan edilmesi ve 48 Afrika ülkesinin katılımıyla ilan edilen 8 maddelik deklarasyon sonrasına dayanmakta.Bu deklarasyon beraberinde Afrika’ya 9 milyar USD tutarında bir yardım paketi getirecek ve sonraki dönemlerde gerçekleşen karşılıklı ziyaretlerle politik ilişkiler de güçlenecekti..Bu deklarasyon ve sonrası uygulamalarla Çin Afrika ile kısa süreli ve yüzeysel bir ilişki kurmak yerine uzun dönemli ve karşılıklı yarar ilkesini tercih ettiğini ifade ediyordu.Neo-liberal ve pazar ortaklı olmasına rağmen ‘kurumsal inovasyona öncelik tanıması, sürdürülebilir kalkınma ve self-determinasyon unsurlarının teyid edilmesi, Goldman Sach danışmanı ve ‘the foreign policy center’ analistlerinden Joshua Cooper RAMO’ya göre, alternatif bir oluşum ibaresiyle ve sonraları çokça tartışılacak olan ‘Beijing Consensus’u olarak tanımlanacaktı.Tanımlama hangi şekilde olsa da, Afrika Kalkınma Bankası raporlarına göre Çin 49 Afrika ülkesindeki yatırımları ile kıtadaki diğer güçlerden (ABD, AB, Hindistan, Brezilya, Türkiye ve G.Kore) daha yüksek bir orana sahipti ve yatırımların coğrafyası belirli ülkelerde yoğunlaşmıyordu.Üstelik Carnegie Endowement raporlarına göre 1979-2000 yılları arasında Çin’in Afrika’ya yaptığı yatırımların %46’sı imalat sektörüne idi ve bu oran sektörel dağılım açısından tatmin edici bir orandı.

Çin, diğer çoğu yurtdışı yatırımları gibi; Çin, yeni iç ve dış pazarlar kazanmanın yanısıra; ihraç mallarına karşı konabilecek olası ticari bariyerleri –proaktif olarak- önlemek, yatırım yaptığı ülkelerin sahip olduğu ticari preferanslardan yararlanmak (ör: AGOA) ve KOBI’lerinin denizaşırı deneyim kazanmaları gibi amaçların yanısıra emek-yoğun sektörlerde ‘ucuz işgücüne sahip ülkelerdeki yatırımları’ özellikle artmakta.Carnegie Endowement raporlarında ortaya konulan 1979-2000 yatırımlarının %15 kadarını giyim sektörü oluşturmakta ve Lesotho, Mauritus gibi ülkeler daha şimdiden GSMH’lerinin önemli kısmını giyim sektörü ihracatından elde etmekteler.Günümüzde dahi bu sektöre –giyim sektörü- yönelik yatırımlar ölçek boyutuna yaklaşmakta olup (7) Avrupa ve ABD’ye ihracat yapan -Türkiye gibi- diğer ülkeleri olumsuz etkilemesi kaçınılmaz olacaktır.Mevcut AfDB’nin ardından, Durban’da yapılan 5. BRICS zirvesinde prensip kararı alınan 100 Milyar USD sermayeli BRICS Bank’ın kuruluşu da, Afrika’da zaten zayıf olan bankacılık sistemimiz nedeniyle, müteahhit firmalaramızı zorlayabilecektir! Dünya üzerindeki en kapsamlı uygulamalardan biri olan ‘Turquality’ programımızın etkinliğinin ve Türk Eximbank ECA (Export Credit Agency) fonksiyonunun özellikle imtiyazlı –concessional- kaynaklarda iyileştirilmesi, ‘proaktif bir çözüm alternatifi’ sayılabilir!